Ostatnia aktualizacja: 31/08/2009

Sezon 2009 - Bieszczady

• Start

• Drużyna B.
  Opcja pełnego ekranu: z prawokliku wybrać "Go Full Screen"
  [Pałerd baj Highslide JS & TiltViewer]

• Zdobyte
  Miejsca zdobyte przez Drużynę B.
  Wyświetl większą mapę
  [Pałerd baj Highslide JS]

• Index
  Indeks wypraw. Wyjazdy wielodniowe pogrubiono.

• Wpisywalnia
  Zostaw znak...
  Wpisywalnia jest wspólna dla witryny Drużyny B. oraz ARTI on the net

• Kontakt
  Formularz kontaktowy do Drużyny B. Przez wybór odpowiedniej opcji możesz przesłać wiadomość konkretnej osobie lub zwrócić się do Drużyny jako całej.
  Pola oznaczone gwiazdką są obowiązkowe.
  Formularz dostarcza JetForm

Tekst: Arti

Po miesiącach wyczekiwania, tygodniach planowania i studiowania terenu wyprawa w Bieszczady ruszyła 21 VIII. Logistycznie zawiła, technicznie wymagająca, ale przede wszystkim była to „przejażdżka” doznaniowo satysfakcjonująca. Niech niniejsza relacja chociaż po części przybliży magię krainy bieszczadzkiej, jakiej doświadczyliśmy podczas tego tygodniowego wojażu.

Już pierwszy etap podróży okazał się niełatwy, jako że postanowiliśmy dostać się w Bieszczady z rowerami przy pomocy polskiej kolei. Szesnaście godzin jazdy trzema pociągami wymaga sporo samozaparcia, litrów wody i zatyczek do uszu. Ponadto, wbrew informacjom spółki PKP Intercity, pociąg relacji Katowice – Zagórz wcale nie prowadzi wagonu z 24 wieszakami, przystosowanego do przewozu rowerów, stąd ostatnie 7 godzin jazdy pociągiem pospiesznym było szczególnie męczące. Warto wspomnieć tutaj, że pociąg ten jedzie od Jasła bardzo powoli, ze względu na stan torowiska (ostatnie 70 km pokonuje w 2,5 h). Jedynym pocieszeniem w zestawieniu ze ślimaczym tempem i upałem były rozciągające się z okien pociągu widoki.

Choć w pociąg w Malborku wsiedliśmy przed pierwszą w nocy i byliśmy co najmniej niewyspani (Michał z Gdańska jechał godzinę dłużej) wysiadka ok. 1700 w Zagórzu tchnęła w nas nowe życie. Po zapakowaniu sakw na rowerki ruszyliśmy do Leska, do schroniska szkolnego „Bieszczadnik”, jako że schronisko w Zagórzu zostało zawieszone.

Trasę, niespełna 16 kilometrową, wyznaczyliśmy sobie przez Tarnawę Dolną i Górną, aby uniknąć jazdy drogą krajową. Szosa przecinała zbocze wzniesienia o niewinnej nazwie „Gruszka”, jednak Blase widząc znak na podjeździe mówiący o nachyleniu 12% wspominał później, że patrząc na podjazd znikający za zakrętem pomyślał: „nie na takie górki się wjeżdżało”. Szybko się okazało, że wspinaczka ta miała stanowić dla nas selekcję i ostrzeżenie, bo na tym etapie był jeszcze czas do odwrotu.

Zdawało się, że zaglądając za każdy kolejny zakręt góra się nie kończy, a był to zaledwie podjazd dwukilometrowy. Nikt się jednak nie poddał, mimo pedałowania na obładowanych sakwami rowerach dodatkowo ciężkich od nie napoczętego jeszcze prowiantu. Jeśli ktoś z nas jeszcze na początku oczekiwał, że skala trudności jazdy będzie wzrastać stopniowo, to teraz nie miał już wątpliwości, że jest w górach.

Na pocieszenie dostaliśmy 3,5 km zjazdu i dostęp do pryszniców w schronisku w Lesku.

W dalszą trasę, której przystankiem końcowym miało być schronisko szkolne w Stuposianach, wyruszyliśmy przed szóstą rano.

Po delikatnym podjeździe do miejscowości Glinne czekał na nas orzeźwiający zjazd, w trakcie którego mogliśmy podziwiać widok okolicznych dolin przykrytych kołdrą mgieł. Mgły powoli unosiły się i jadąc dalej do Myczkowiec po prawej stronie drogi spoglądały na nas już tylko ledwo widoczne wierzchołki sąsiadujących wzniesień.

Myczkowce słyną ze zbiornika wyrównawczego elektrowni wodnej w Solinie, która zlokalizowana jest kilka kilometrów dalej. Od kilku lat grupy zorganizowane mogą zwiedzać wnętrze elektrowni.

Obwodnicą Bieszczadzką z Soliny udaliśmy się dalej w kierunku Polańczyka, po drodze zaliczając 4,5 km podjazdu o średnim nachyleniu ponad 5% na wzniesienia Płasza i Korbek. Równie wymagające podjazdy były z Polańczyka na Górę Plisz (2,2 km; średnie nachylenie 6%; maksymalne na jednym kilometrze 10%) i z Bukowca do Sakowczyka (odpowiednio 3 km; 6,3%; 7,7%) [szczegółowe dane i graficzne zestawienie profili na stronie: link]. Nie należy zapominać, że zdobycie każdego z tych podjazdów nagradzane było wyciskającymi łzy z oczu zjazdami.

W miejscowości Rajskie zjechaliśmy z „obwodnicy” na zamkniętą dla ruchu samochodowego zniszczoną drogę, prowadzącą wzdłuż Sanu przez rezerwaty przyrody „Krywe” i „Hulskie”. W Sękowcu odbiliśmy do Zatwarnicy i dalej na wodospad o nazwie Szepit na potoku Hylaty.

W drodze do schroniska przyjrzeliśmy się jeszcze cerkwiom w Chmielu (1906 r.) i Smolnikach (prawdopodobnie z 1791 r.). Cerkiew w Chmielu planowano spalić na potrzeby kręcenia „Pana Wołodyjowskiego” Jerzego Hoffmana, gdyż w latach 60-tych stała w ruinie. Na szczęście protesty ludności pozwoliły ocalić zabytek i całkiem niedawno został odrestaurowany (obecnie należy do wyznania rzymskokatolickiego).

Wieś Smolnik znalazła się na stałe w granicach Polski po wymianie granic z ZSRR w 1951 r., jednak bez mieszkańców, których przesiedlono na tereny obecnej Ukrainy. „Cerkiew” jest od 1974 r. „kościołem” wyznania rzymskokatolickiego.

Po dniu pełnym wrażeń dotarliśmy po 1900 do Stuposian, jednak jedyny sklep w tej miejscowości był już zamknięty, więc zrobiliśmy jeszcze kilka kilometrów do Pszczelin, aby zaopatrzyć się w małe co nieco. Droga do Pszczelin, to jedna z tych dróg, którą pokonuje się mając wrażenie jazdy w dół. Dopiero droga powrotna uzmysłowiła nam, że jechaliśmy w górę.

Dzień zakończyliśmy z 96 km na liczniku. Przy kolacji dotarły do nas złe wieści odnośnie pogody, która kolejnego dnia miała przynieść opady.

Prognozy się sprawdziły i dzień od rana był pochmurny, dlatego darowaliśmy sobie poranne wyjście na szlak, jako że słonecznego spektaklu i tak byśmy nie zobaczyli. Aby nie marnować dnia zmieniliśmy plany i zamiast iść na Bukowe Berdo i Tarnicę wyruszyliśmy na Połoninę Caryńską. Ze Stuposian do Ustrzyk Górnych dojechaliśmy stopem (przypadkowo, bo przy przystanku zatrzymał się nieznajomy i postanowił nas podwieźć). Przed 1000 weszliśmy na czerwony szlak spoglądając na ukryte we mgle najwyższe partie połoniny. Nie padało.

[aby prześledzić nasze trasy polecamy dobrą mapę we flashu]

Gdy skończył się las weszliśmy w mleko – widoczność była kilkudziesięciometrowa… i spadała wraz ze wzrostem wysokości. Po osiągnięciu około 1100 metrów zaczęło padać, a przynajmniej takie mieliśmy początkowe wrażenie. W rzeczywistości krople wody przemieszczały się poziomo, wiał silny wiatr a front atmosferyczny, o którym słuchaliśmy w prognozach i który przed południem miał nas odwiedzić, przesuwał się z jednego zbocza na drugie i mogliśmy go oglądać z bliska – wręcz dotknąć. Powyżej 1200 metrów warunki były trudne, jednak spacerowanie z głową w chmurach spodobało się nam i na najwyższym punkcie połoniny (1297 m n.p.m.) zrobiliśmy sobie przerwę na posiłek, skrywając się przed wiatrem za skałą.

Schodząc szlakiem do Berehów Górnych zaczęło już „normalnie” padać, wprawdzie nie mocno, ale wystarczająco, by szlak zrobił się śliski i wymagający ostrożnego schodzenia.

Pomimo, że malownicze widoki nas ominęły, to otrzymaliśmy w zamian niezapomniane przeżycie, jakim było przedzieranie się przez chmury na wysokości ponad 1200 metrów.

Z Berehów wróciliśmy autobusem do Ustrzyk i dalej do Stuposian.

Tego dnia Bieszczady skryły pod warstwą chmur najpiękniejsze aspekty wędrowania wierzchołkami połonin, jednak postanowiliśmy nie poddawać się i cierpliwie czekać na Słońce.

Pan Kret dyskretnie przekazał nam w trakcie wczorajszej wieczornej prognozy pogody, że szanse na Słońce są u nas nikłe. Kontrolna pobudka o trzeciej rano i później o czwartej potwierdziła sugestie Kreta – ciągle siąpiło. Chcieliśmy dla odmiany obejrzeć Bieszczady w bezchmurną pogodę, a przynajmniej w taką, kiedy chmury będą wystarczająco wysoko, by móc coś zobaczyć, dlatego przesunęliśmy wędrówkę na Berdo i Tarnicę o kolejny dzień. Niestety Michał, że względu na ograniczony urlop, nie mógł pozwolić sobie na takie posunięcie i o ósmej rano udał się w drogę powrotną do Leska, by następnego dnia wsiąść w pociąg na Pomorze.

Przez długi czas nie rozpogadzało się, ale kiedy przestało padać pojechaliśmy rowerami do Mucznego, wspinając się po drodze na zbocze widocznego od nas z okna wzniesienia o malowniczej nazwie Czeresznia. W Mucznem znajduje się Wilcza Jama, gdzie można zjeść pstrągi z własnej hodowli i dania z dziczyzny. Mawiają, że kto był w Wilczej Jamie, ten był w Bieszczadach.

Po smacznym posiłku w wypełnionych myśliwskimi trofeami, rzeźbami i malowidłami wnętrzach, wróciliśmy do Stuposian. W drodze powrotnej przywitały nas pierwsze rozpogodzenia i dały nadzieję na słoneczne jutro. Postanowiliśmy o czwartej rano wyruszyć w drogę (pobudka o 0230).

Po 4 km marszu drogą weszliśmy na szlak niebieski. Świtało a wschód Słońca przywitał nas w lesie na zboczach Widełek. Zbierając rosę z traw i krzewów mało uczęszczanego szlaku, po godzinie siódmej przekroczyliśmy górną granicę lasu. Wystarczyło się odwrócić, by wpaść w osłupienie od uroku dolin pokrytych mgłą, nad którymi górowały wzniesienia w barwach późnego lata kontrastujące z niebywałą intensywnością porannego niebieskiego nieba. Przez chwilę zapomnieliśmy, że to nie koniec, że można iść dalej i nagroda dla wędrowca będzie zapewne jeszcze okazalsza.

Patrząc na zachód – niezliczone wzgórza, spośród których wyróżniała się naga Połonina Caryńska. Ta sama, która przedwczoraj tak zaciekle broniła swojej tajemnicy.

Idąc dalej żółtymi trawiastymi łąkami, co chwilę przystawialiśmy, aby podziwiać piękne widoki: na Lutowiska, Muczne, Szeroki Wierch, Krzemień, Tarnicę, Połoninę Bukowską i ukraińską część Bieszczadów. Połonina Bukowe Berdo jest bardzo urozmaicona – bardziej skalista od Caryńskiej, z wychodniami skalnymi i korytarzami z krzewów. No i nie jest tak wydeptana, jak najpopularniejsze szlaki, gdzie ma się wrażenie, że codziennie jeździ nimi kilka ciągników.

Na najwyższym punkcie Berda (1311 m n.p.m.) spędziliśmy kilkadziesiąt minut. Urok widoków o tej porze dnia i brak kogokolwiek na szlaku prócz nas nie pozwalał nam odejść.

Gdy ruszyliśmy dalej, ok. 1030, za nami pojawili się pierwsi wędrowcy. Przez płytką przełęcz szlak wdrapał się na zbocze Krzemienia (1335 m n.p.m.), z którego stromym zejściem zeszliśmy do Przełęczy Goprowskiej (1160 m n.p.m.). W źródle Wołosatki (lub, wg innych podań, w jej prawym dopływie) uzupełniliśmy zapasy wody.

Przed południem na Tarnicy (1346 m n.p.m.) były już spore tłumy. Mimo to udało się pstryknąć kilka fotek niezanieczyszczonych obcymi sylwetkami. Robiło się coraz goręcej i schodząc niesamowicie wydeptanym czerwonym szlakiem przez Tarniczkę (1315 m n.p.m.) i Szeroki Wierch (1268 m n.p.m.) współczuliśmy ludziom, którzy o tak późnej porze wdrapywali się na górę.

W Ustrzykach Górnych, po 630 minutach od wyjścia ze Stuposian, zakończyliśmy wędrówkę, która wedle wskazań na mapach zajmuje ponad 8 h samego chodzenia.

Pełni doznań wróciliśmy autobusem do Stuposian, gotowi ponownie wsiąść na rower, by następnego dnia udać się w sentymentalną podróż powrotną.

[więcej zdjęć z tego dnia w pokazie slajdów PicLens - link na końcu tekstu]

Tego dnia czekało nas kilka wspinaczek rowerowych. Pierwsza, z Ustrzyk (650 m.n.p.m) na Przełęcz Wyżniańską (855 m n.p.m), miała 5,5 km, nachylenie średnie 3,5% a maksymalne na jednym kilometrze 5,8%. Wysiłek wynagrodziły nam malownicze widoki i 5 km zjazdu.

Wjazd na Przełęcz Wyżną (872 m n.p.m.) to typowa serpentyna. Dystans 2,5 km ma średnie nachylenie 6%. Zjeżdża się z niej do samej Kalnicy pokonując deniwelację niemal 300 m na odcinku 13 km.

Za Kalnicą jeszcze 3 km wspinaczki na Przełęcz Przysłup (678 m n.p.m.; średnio 3,3%; maksymalnie 5,4%) i zjeżdżamy do Cisnej. Tam zrobiliśmy sobie dłuższy postój na pożywienie się przed kolejną wspinaczką – 5 km na Jabłońską Górę (750 m.n.p.m.; średnie nachylenie 4%; maksymalne 10%).

Dalej zjazd na pysk serpentyną do Jabłonek, za którymi znajduje się pomnik gen. Świerczewskiego.

W Baligrodzie wpadliśmy na pocztę wysłać widokówki. Jadąc nadal w dół osiągnęliśmy Lesko i znane z dnia pierwszego schronisko.

Dzień na rowerze zakończyliśmy mając 92 km na liczniku przy zaledwie 3 h 48’ czystej jazdy. Po wieczornym spacerze ulicami urokliwego Leska udaliśmy się na spoczynek wiedząc, że tym razem nie trzeba wstawać bardzo wcześnie. Do Zagórza jedynie 7,5 km (z pominięciem Gruszki) a pociąg odjeżdżał po 1100.

Przyszła pora wracać na Północ...

Włącz pokaz slajdów PicLens

---

---