Ostatnia aktualizacja: 13/06/2009

Sezon 2006 - Kaszuby

• Start

• Drużyna B.
  Opcja pełnego ekranu: z prawokliku wybrać "Go Full Screen"
  [Pałerd baj Highslide JS & TiltViewer]

• Zdobyte
  Miejsca zdobyte przez Drużynę B.
  Wyświetl większą mapę
  [Pałerd baj Highslide JS]

• Index
  Indeks wypraw. Wyjazdy wielodniowe pogrubiono.

• Wpisywalnia
  Zostaw znak...
  Wpisywalnia jest wspólna dla witryny Drużyny B. oraz ARTI on the net

• Kontakt
  Formularz kontaktowy do Drużyny B. Przez wybór odpowiedniej opcji możesz przesłać wiadomość konkretnej osobie lub zwrócić się do Drużyny jako całej.
  Pola oznaczone gwiazdką są obowiązkowe.
  Formularz dostarcza JotForm

Tekst: Arti

Dwa tygodnie internetowych poszukiwań atrakcji, namawiania znajomych, planowania trasy i zbierania ekwipunku, a przede wszystkim niemal dwa tygodnie oczekiwania na poprawę pogody, która do ostatniej chwili i do ostatniej prognozy Mai Popielarskiej z TVN trzymała nas w napięciu.

Przez te dwa tygodnie odwiedziliśmy chyba wszystkie najlepsze strony z pogodą.

Ostateczna decyzja o wyjeździe zapadła ok. godziny 1945 na dzień przed planowanym startem, gdyż prognozy okazały się dobre – w każdym razie miało padać tyle co nic. Tym razem ekipa skurczyła się do trzech osób, tj. Kachny, Błażeja i mnie gdyż pozostałym osobom nie udało się wygospodarować czterech dni wolnego.

W historii naszych wycieczek rowerowych odwiedziliśmy już Kaszuby w 2003 roku, przemierzając w trzy dni 280 kilometrów, ale tegoroczna wyprawa miała być powrotem w wielkim stylu... i była. W cztery dni (tzn. od 14 do 17 sierpnia) przepedałowaliśmy 410 km i odwiedziliśmy masę ciekawych miejsc.

Po długich i ciężkich pertraktacjach ustaliliśmy wspólnie, że start oficjalny będzie miał miejsce w Mikołajkach Pomorskich o godzinie 0645. Zatem Błażej musiał tam dotrzeć z Prabut, a Kate i ja z Dzierzgonia. Gdy spotkaliśmy się na miejscu okazało się, że przyszłość wyprawy wisi na włosku... a właściwie na nakrętce roweru Błażeja. Nasz kolega już przez pierwsze kilometry musiał się zmagać z awarią, która mogła zatrzymać nas na dobre. Jak się okazało jedynym sposobem na trwałe przymocowanie pedała będzie spawanie. Na szczęście w Mikołajkach jest wielu znamienitych spawaczy, ale żaden swym kunsztem i fachem nie dorówna Kamilowi. Jego spoina wytrzymała owe 400 km i do tej pory trzyma.

W ten oto sposób start przesunął się na 0800, ale byliśmy szczęśliwi, że w ogóle jedziemy. Nawet nie wchodziło w grę zostawienie Błażeja i jazda we dwójkę.

Nasza trasa wytyczona została przez Gniew i dalej przez Bory Tucholskie, gdzie mieliśmy nocować. Czyli na Kaszuby musieliśmy czekać do dnia następnego. Po pomyślnej przeprawie promowej przez Wisełkę w Janowie postanowiliśmy zrobić przystanek na zamku w Gniewie. A tam trwało wielkie sprzątanie po Bitwie Wazów, która odbyła się dzień wcześniej. Jednym słowem wszędzie pełno trupów... no dobra – zagalopowałem się. Zwłoki już uprzątnięto, ale spalone dachy świadczyły o tym, że musiała być tu niezła zadyma. Jeszcze tylko wypróbowaliśmy porozstawiane wokół narzędzia tortur na przypadkowych przechodniach, spaliliśmy parę osób na stosie i opuściliśmy tę piękną osadę.

Za Gniewem kolejne problemy – przynajmniej tak nam się zdawało, bo na drogowskazie zakleili drogę, którą mieliśmy podążać. Zaraz mapy w dłonie i szukamy mostów, które mogli wysadzić albo, na których mogą być prace remontowe oraz jak można te hece objechać. Na szczęście jak już dojechaliśmy do Morzeszczyna okazało się, że fachowcy umożliwili ruch pieszym, także my też się przecisnęliśmy.

Po posileniu się ciasteczkami z czarodziejskiego pudełeczka Błażeja udaliśmy się dalej.

To, że wjechaliśmy w Bory Tucholskie zauważyliśmy po jakości dróg, albo po ich braku, a właściwie braku asfaltu. Dobrze, że pogoda była słoneczna, bo inaczej ciężko byłoby przedrzeć się przez lasy z naszymi bagażami.

Gdzie jedliśmy obiad to nie pamiętam, ale kolację zjedliśmy na dworcu, czy też przystanku, PKP w Czarnej Wodzie (oczywiście na zewnątrz bo w budynku należącym niegdyś do kolei, niebrzydkim zresztą, mieszczą się teraz mieszkania, a parter jest zabity dechami). Gdy tylko pogoda zaczęła nam grozić deszczem zaczęliśmy usilnie szukać miejsca na nocleg. I znaleźliśmy je nad Jeziorem Wieck w Wiecku. Zaczęło lekko padać, przez co namioty rozstawiliśmy w tempie jakiego dotąd nie znałem.

Następnego dnia mieliśmy zobaczyć rezerwat faunistyczno-archeologiczny „Kamienne kręgi” w Odrach, a jako że otwierany jest on od 1000 do 1700, postanowiliśmy wyjechać o 0900. Tak więc po 120 km w nogach udaliśmy się na zasłużony spoczynek. Dzień pożegnał nas piękną tęczą.

Dzień drugi przywitał nas (a przynajmniej mnie, bo wstałem najwcześniej) pięknym wschodem Słońca.

Po śniadaniu udaliśmy się do położonych nieopodal Oder (nadal nie wiem jak w dopełniaczu pisać Odry). Po drodze natknęliśmy się na zabytkowy młyn wodny i stawy hodowlane pstrąga z własną oczyszczalnią ścieków do podczyszczania wód odpadowych z hodowli.

Po przyjeździe do rezerwatu okazało się, że w święta (a tego dnia było święto) rezerwat otwierają jeszcze później. A przynajmniej otwierają kurnik kustosza, bo furtka do rezerwatu była otwarta. Długo się nie zastanawiając zaczęliśmy zwiedzanie. Znajduje się tam 10 kamiennych kręgów i 30 kurhanów. Obiekt ten od dawna znany był miejscowej ludności ciesząc się złą sławą. Wedle legendy znajdował się tam zapadnięty kościół i w miejscu tym miało straszyć. Dzięki tym przekonaniom obiekt był skrzętnie omijany i mógł przetrwać praktycznie nienaruszony do naszych czasów. W Odrach wielokrotnie przeprowadzano badania archeologiczne i wynika z nich, że budowniczymi kręgów są skandynawscy Goci, którzy na początku naszej ery przemierzali Europę by w końcu dotrzeć do Morza Czarnego i na Płw. Apeniński. Kręgi mają prawie 2000 lat i miały charakter cmentarzyska. Przeprowadzone przez astronomów Uniwersytetu Poznańskiego badania wykluczyły przypuszczenie jakoby kręgi miały stanowić obserwatorium astronomiczne.

Na głazach można oglądać wiele rzadkich gatunków porostów, które w rezerwacie objęte są ścisłą ochroną.

Nasze podejrzenia wzbudził Kustosz rezerwatu, z którym trochę rozmawialiśmy. Doszliśmy do wniosku, że jest obcym, który próbuje ukryć przed nami całą prawdę o kręgach, po tym jak niechętnie chciał nam wskazać jedno miejsce na mapie. Mieliśmy bowiem zdjęcie satelitarne, na którym były widoczne kręgi zlokalizowane poza terenem rezerwatu.

Gdy skończyliśmy nasze własne badania w rezerwacie, była jedenasta, a przed nami daleka droga. Byliśmy umówieni z moim kolegą z pod Chmielna na nocleg i głupio było nie dojechać. No i po drodze mieliśmy jeszcze obejrzeć kręgi w Węsiorach. Zaczęła się szaleńca jazda po niemałych górkach. Odcinek trasy nr 235 z Lubni do Lipusza (gdzie zjedliśmy „obiad” na przystanku PKS) przejechaliśmy w zawrotnym tempie, robiąc po drodze przerwę tylko na lody włoskie, których szukaliśmy już drugi dzień. Zjeżdżając do Sulęczyna, byliśmy już pewni że jesteśmy na Kaszubach właściwych, szczególnie po tym jak Kachna na zjeździe osiągnęła 70 km/h (jadąc swoim crossem obładowanym sakwami).

Kilka kilometrów dalej byliśmy już w Węsiorach. Niestety zaczęło padać, ale na szczęście niezbyt mocno. O ile w Odrach jest poważny rezerwat, to w Węsiorach wokół kręgów wiszą dziwne kartki porozwieszane przez Towarzystwo Badań Kamiennych Kręgów. Odwiedzając tę stronę i widać, że są to ufolodzy. Ciekawe, czy mają numer telefonu do kustosza rezerwatu w Odrach.

Wracając do kręgów... podobnie jak w Odrach jest to cmentarzysko Gotów z I-III wieku naszej ery. Składa się z 20 kurhanów i 4 kamiennych kręgów. Średnica największego kręgu wynosi 26 metrów. W Odrach największy miał 33 m. Jeśli mielibyście wybierać to lepiej pojechać do Oder, ale polecamy obejrzenie obu cmentarzysk.

Po zakończeniu oględzin cmentarzyska, rozpadało się na dobre. Błażej jechał jak szalony utrzymując potem, że naładował się przebywając w kręgach. Zrobiliśmy sobie przerwę w Stężycy, bo dawno nie widzieliśmy otwartego sklepu. Wprawdzie nie było pieczywa, ale były pierniki. Musieliśmy się posilić, bo za kilkanaście kilometrów czekała na nas słynna Droga Kaszubska, malowniczo wijąca się między jeziorami, czyli najtrudniejszy etap dzisiejszej wędrówki i to na koniec dnia.

Minęliśmy Wieżycę ze względu na późną godzinę i kiepską pogodę, ale licząc że wrócimy tu następnego dnia. Na jednym z zakręconych o 180 stopni zjazdów Blase omal nie zginął... (patrz: ostatnie trzy posty na tym forum). Kachna i Arti jechali za nim i widzieli jego akrobacje, dzięki którym nie wypadł z drogi (a spadałby długo). Ten zakręt nosi teraz nazwę Zakrętu Chełstowskiego...

Jazda Drogą Kaszubską to niesamowite przeżycie. Jeziora na lewo i prawo, które niemal wlewają się na jezdnię. Malowniczo położone miejscowości i porośnięte lasami wzgórza. Zjazdy i podjazdy. Naprawdę warto pokonać drogę z Wieżycy przez Ostrzyce, Ręboszewo i Złotą Górę do Chmielna rowerem.

Ostatni postój mieliśmy na Złotej Górze gdzie jest punkt widokowy na Jezioro Wlk. Brodno. Wyjeżdżając z Chmielna mieliśmy już tylko kilka kilometrów do Kożyczkowa – miejsca gdzie ugościć miał nas mój kolega Jarek. Teraz już wiem dlaczego tytułuje się jako Ostatni Książe Kaszub... mieszka na szczycie wzniesienia, które ma 250 m, a żeby do niego wjechać trzeba pokonać niemal pionowe podjazdy i różnicę przewyższenia 100 m na bardzo krótkim odcinku. Mówiąc krótko - twierdza. Po drodze pytaliśmy 3 razy o drogę i za każdym razem słyszeliśmy inne wersje. W dodatku jechaliśmy tam już po zmierzchu.

Mimo późnej pory przyjęto nas po miejscowemu zapraszając na kolację. Swojskie mleko, masło, kiełbasa, dżem i co tylko mogło, to było robione przez naszych gospodarzy. Mogliśmy w końcu skorzystać z łazienki i nie musieliśmy spać w namiotach.

Gdy Jarek dowiedział się, że nie wdrapaliśmy się na Wieżycę, postanowił zawieść nas tam następnego dnia.

Długo siedzieliśmy i rozmawialiśmy z Jarkiem przy szklanicy prawdziwego mleka, ale w końcu przyszedł czas na sen. Zatruci przez cywilizację odmówiliśmy noclegu w domu, by przypomnieć sobie lata młodości i zapach świeżego siana. Po 130 km na siodle możliwość odespania na stercie siana okazała się bezcenna...

Nie łatwo było wstać z przytulnego legowiska, aby obejrzeć kolejny wschód Słońca na naszej wyprawie, ale podjąłemł się tego zadania. Chciałem zobaczyć jak wygląda świat o poranku ze wzgórza, na którym mieszka Jarek. Gdy przyjechaliśmy wczoraj widzieliśmy tylko światła rozsiane u stóp wzniesienia i te daleko na horyzoncie. Dopiero przy świetle dziennym można docenić lokalizację Jarkowego Królestwa.

Po kolejnym swojskim śniadaniu, Jarek, zgodnie z umową, zabrał nas na Wieżycę, którą niestety dnia wcześniejszego musieliśmy poświęcić, kosztem dotarcia do Kożyczkowa. Pogoda była wymarzona. Poranne Słońce oświetlało wierzchołki wzgórz kaszubskich i dawało długie cienie, upiększając jazdę Drogą Kaszubską. Gdzieniegdzie tylko zaglądało przez doliny tworząc krystaliczne refleksy na taflach lekko pofałdowanych przez poranny wiaterek jezior. Jadąc z Jarkiem niewiele rozmawialiśmy chcąc jak najdokładniej chłonąć te krajobrazy, by już na zawsze utrwaliły się w naszej pamięci. Nasz gospodarz szybko to zrozumiał i jechał wolniej – tak, abyśmy mogli delektować się wyjątkowym pięknem tych kaszubskich ziem.

Na Wieżycę dotarliśmy po 0700, czyli wystarczająco wcześnie, aby uniknąć opłaty za wstęp na wieżę widokową. Szczyt ma, zgodnie z najnowszymi danym, kilkadziesiąt centymetrów powyżej 328 metrów plus trzydziestometrowa wieża widokowa. Te liczby dają niepowtarzalną możliwość podziwiania okolicy w całej okazałości. Zapiera dech w piersiach nie tyle wysokość, bo czymże jest 360 metrów w konfrontacji z najniższymi polskimi górami, ale niesamowity urok i przejmujące piękno ziemi kaszubskiej.

No i powrót – oczywiście tę samą drogą . W Kożyczkowie czekało nas pakowanie i jeszcze jedna herbatka (nie było jeszcze takiej wycieczki gdzie dwa dni pod rząd piliśmy gorącą herbę... i kawusię). W stodole czekała nas niespodzianka – otóż miejscowy kot wyciągnął z naszego bagażu dwie kiełbaski i się nimi poczęstował. Na dodatek zagryzł chlebem... krojonym – co za wygodnictwo...

Jarek wskazał nam jeszcze drogę do Łapalic i musieliśmy się pożegnać...

Następnym etapem naszej wędrówki były Łapalice i znajdujący się tam pałac. Znany gdański artysta-stolarz Piotr Kazimierczak otrzymał pozwolenie na budowę domku jednorodzinnego z pracownią rzeźbiarską, jednak trochę mu to nie wyszło. No... zależy jak zdefiniujemy domek jednorodzinny. Jeśli miał tam mieszkać tylko ze swoją rodziną to na pewno byłby to jednorodzinny „domek”, a i na pracownie miejsce by się zapewne znalazło.

Obecnie planuję się rozbiórkę tego obiektu, gdyż powstała z naruszeniem prawa, ale mam nadzieję, że jest to tylko chwyt reklamowy, aby w końcu ktoś to kupił i coś pożytecznego z tym zrobił...

Póki co chętnych brakuje. Na razie budowla o powierzchni 5 tysięcy metrów kwadratowych w stanie surowym posiada 12 baszt i kilkadziesiąt pomieszczeń.

Samo „zwiedzanie” zajęło nam ponad dwie godziny, ale w nagrodę było nam dane zjeść obiad w pałacu...

Po wizycie w tym megalozamku udaliśmy się na północ, przemierzając malownicze Kaszuby, w kierunku jeziora Żarnowieckiego. Z jakim żalem patrzeliśmy na wypłaszczający się teren, gdy mijając Luzino zjeżdżaliśmy cały czas w dół. To było pożegnanie z Kaszubami...

Gdy zbliżał się zachód Słońca dotarliśmy do Lisewa koło Gniewina, w okolicy Jeziora Żarnowieckiego. Znajduje się tam farma wiatrowa uruchomiona w 2006 roku (inne źródło – 2005). Jak mówi Blase: „pachniało jeszcze farbą”... Stoi tam 14 aerogeneratorów firmy ENERCON o łącznej mocy 8400 kW. Ponadto jest tam też jeden dużo mniejszy wiatrak o mocy 150 kW postawiony już w 1991 (pierwszy postawiony w Polsce). Widok elektrowni przy zachodzie Słońca jest wyjątkowy. Obracające się łopaty wydają nieznaczny szum słyszalny dopiero z odległości 100-150 m. Jak się podejdzie do konstrukcji to słychać pracujące wewnątrz urządzenia. Średnica wirnika to 40 m a wysokość położenia wału to 65 m. Powierzchnia omiatania to 1256 metrów kwadratowych. Prędkość wiatru przy której zaczyna się obracać to 2,5 m/s, a hamuje przy ok. 25-30 m/s.

Później rzuciliśmy jeszcze okiem na okolice z wału otaczającego sztuczny zbiornik elektrowni szczytowo-pompowej Żarnowiec i pojechaliśmy do Nadola, gdzie rozstawiliśmy namioty nad Jeziorem Żarnowieckim. Dzień minął z 88 kilosami na liczniku, czyli sporo mniej niż w dwa pierwsze dni.

Pobudka o piątej, kolejny wschód Słońca i wyjazd o szóstej. Z samego rana obejrzeliśmy elektrownię Żarnowiec z bliska, a później miejsce gdzie miała powstać elektrownia jądrowa (EJŻ – Elektrownia Jądrowa Żarnowiec).

Elektrownia pompowo-szczytowa w miejscowości Czymanowo funkcjonuje od 1983 roku. Wykorzystuje ona ponad 100-metrową różnicę wysokości pomiędzy powierzchnią jeziora, a wysoczyzną, na której zlokalizowano sztuczny zbiornik wodny (patrz: dzień trzeci - ostatnie zdjęcie) o pojemności 13,8 mln metrów sześciennych (PS: świetnie się zjeżdżało z tych 100 metrów – szczególnie że było już ciemno).
Zaniechana w latach osiemdziesiątych budowa EJŻ wywarła poważny wpływ na środowisko naturalne. Wykonane prace związane z niwelacją i uzbrojeniem terenu spowodowały przekształcenie ustroju wodnego jeziora. Okresowy pobór wody na cele energetyczne spowodował zachwianie łańcucha produkcji biologicznej w jeziorze, zmiany warunków sedymentacji oraz przekształcenie linii brzegowej. Obecnie na obszarze, gdzie miała stać polska jądrówka, jest Specjalna Strefa Ekonomiczna „Żarnowiec” i pracują tam przeróżne firmy i zakłady, a wiele jest budowanych.

Po tych atrakcjach udaliśmy się na zachód. Niestety wiatr nam nie sprzyjał, a dodatkowo zaczęło się chmurzyć i lekko kropić. Nie było to budujące, ale w takich warunkach trzeba było pokonać 20 km. Później na szczęście się wypogodziło i reszta drogi do Lęborka była już słoneczna. Po drodze obejrzeliśmy wiatrak z 1765 r. znajdujący się w Zdrzewnie, a koło miejscowości Garczegorze uziemione samoloty stojące koło stacji benzynowej (znawcy zapewne łatwo rozpoznają modele).

W Lęborku jeszcze znaleźliśmy czas na lody włoskie i o 1449 wsiedliśmy do pociągu, który wysadził nas na Żuławach Wiślanych.

---