• Start

• Drużyna B.
  Opcja pełnego ekranu: z prawokliku wybrać "Go Full Screen"
  [Pałerd baj Highslide JS & TiltViewer]

• Zdobyte
  Miejsca zdobyte przez Drużynę B.
  Wyświetl większą mapę
  [Pałerd baj Highslide JS]

• Index
  Indeks wypraw. Wyjazdy wielodniowe pogrubiono.

• Wpisywalnia
  Zostaw znak...
  Wpisywalnia jest wspólna dla witryny Drużyny B. oraz ARTI on the net

• Kontakt
  Formularz kontaktowy do Drużyny B. Przez wybór odpowiedniej opcji możesz przesłać wiadomość konkretnej osobie lub zwrócić się do Drużyny jako całej.
  Pola oznaczone gwiazdką są obowiązkowe.
  Formularz dostarcza JotForm

Niewiele pamiętam, ale postaram się coś opowiedzieć.

O planach moich Towarzyszy, by wybrać się na wiadukty (zwane też dumnie „akweduktami”) do miejscowości Stańczyki słyszałem już wcześniej, jednak konkretne terminy poznałem niemal w ostatniej chwili. Nie wahałem się ani przez moment!

Półtora tygodnia wcześniej wróciłem z obozu Stypendystów WFOŚ, który miał miejsce w Warcinie (fotki są na ARTI on the net), a cztery dni przed planowanym wyjazdem uczestniczyłem w turnieju w kosza, dlatego tak naprawdę nie byłem przygotowany do nowego sezonu rowerowego (a konkretniej mój rower nie był) i nie miałem za bardzo czasu, by się przygotować od strony logistycznej. Konieczna była wymiana koła w moim bajku no i musieliśmy zaopatrzyć się w jakiś namiot. Wszystko to udało się sfinalizować w niemal ostatniej chwili i w czwartek rano, 28 VIII, około 0600 pojechaliśmy do Malborka, by tam wsiąść w pociąg do Kętrzyna.

Z powodu napiętego grafiku nie mieliśmy dużego wyboru, jeśli chodzi o termin wyjazdu, także wyruszyliśmy mimo nienajlepszych prognoz pogodowych.

Trasa na dzień pierwszy, nie wspominając już o pozostałych dniach, jak zwykle w naszym przypadku nie była ustalona co do kilometra, także jeszcze w pociągu uzgadnialiśmy gdzie pojedziemy.

 

Zamknij Przesuń

Instrukcja do galerii Highslide JS:
Zdjęcia można łapać i przesuwać myszą. Przełączanie może odbywać się klawiszami prawo/lewo/góra/dół. Możliwe jest równoczesne wyświetlanie zdjęć.

Jeśli fotka nie mieści się w oknie przeglądarki, wtedy w prawym dolnym rogu pojawia się ikona przejścia do rozmiaru rzeczywistego.
A wszystko to wymyślił Torstein Hønsi.

Dla większego komfortu przeglądania fotek zaleca się przejście do trybu Fullscreen przez wciśnięcie klawisza F11.

Oczywiście wysiadając w Kętrzynie nie wypada nie wpaść do Wilczego Szańca, zobaczyć ile Adek i jego popaprańcy zostawili tam betonu i obejrzeć chatki gdzie niewiele brakowało, aby w zamachu urwało mu łeb. Niestety jak tylko wysiedliśmy z ciapągu zaczęło padać i nasza wizyta w Szańcu nie była najprzyjemniejsza. Z powodu deszczu nie mam fotek.

Ponieważ nie chciało przestać padać, a przystanek na którym się skryliśmy zaczął powoli znikać pod wodą, postanowiliśmy jechać mimo opadów – w końcu nie pierwszy raz zmokniemy na rowerkach. Udaliśmy się w kierunku Sztynortu, by obejrzeć tamtejszy dwór. Nie udało się jednak przejechać 20 km i złapałem zonka… znaczy gumę. Wpakowałem się w niezły smalec, bo mimo, że miałem łatki to nie mieliśmy pompki do moich wentyli. Zostaliśmy uziemieni w miejscowości Radzieje, gdzie miejscowy wielebny okazał się prawdziwym jaskiniowcem, bo nie chciał nam pomóc. W końcu uzyskaliśmy wsparcie od innego tubylca - koszykarza, a właściwie jego dziadka, który w swoim warsztacie dwa razy nadmuchał mi dętkę (bo dwa razy kleiłem w dwóch miejscach – jakbym najechał na jakąś rozbitą butelkę). Mimo to udało się jedynie dojechać nad niedalekie jezioro w wiosce Łabapa. Tam rozbiliśmy obóz.
Jaki z tego morał? Koszykarze w większości zawsze okazywali się porządnymi obywatelami, w przeciwieństwie do niektórych księży (a może zapomniałem mu dać na tacę?!).

Jak widać na załączonych obrazkach był to ciężki dzień i jedynym pocieszeniem było, że nie chciało się nikomu kupy, bo nawet papier zamókł. Postanowiliśmy, że następnego dnia rano pojadę do miasta na Diamencie Karoli po dętki.

Nie było łatwo, bo nie jestem przyzwyczajony do jej low ridera, ale udało się dojechać do oddalonego o 30 km od obozu Giżycka. Tam kupiłem zapas dętek i pompkę. Od tamtej pory nawet jak jadę do sklepu mam ze sobą dętki (zawsze dwie), nie wspominając już o pompce.

Po powrocie dowiedziałem się, że moja dętka (po dogłębnej analizie) wyglądała jak sito. Rychło (znaliście ten wyraz?) ją wymieniłem, wskoczyłem jeszcze na pożegnanie do zamulonego jeziorka i pojechaliśmy zobaczyć Sztynort (jam go już tego dnia dwa razy widział), a stamtąd już wszyscy razem dotarliśmy do Giżycka (ale inną drogą). W Giżycku spędziliśmy sporo czasu, bo jest tam naprawdę uroczo.

W końcu przyszła pora jechać dalej, a konkretnie do Sulim, gdzie przyjęła nas gościnnie koleżanka Karoli. Dostaliśmy wodę, ciepłą herbatkę i kawkę oraz malowniczą działkę na nocleg.

Z powodu tych wszystkich zonków nasza wyprawa tak naprawdę ruszyła z kopyta dnia trzeciego, ponieważ ani pierwszego, ani drugiego dnia nie zbliżyliśmy się do setki (nie uwzględniając mojej samotnej jazdy)… a wiadomo: dzień bez setki to dzień STRACONY! :]

Zapuściliśmy się w Puszczę Borecką, jednak wylądowaliśmy tam w niedogodnych godzinach, bo rezerwat żubrów jest otwarty jedynie rano i wieczorem. Warto pojeździć po puszczy rowerem – naprawdę malowniczo. Miejscowi wskazali nam „tajną” plażę nad Jez. Szwałk Wielki, bo na oficjalnej sołtys kasuje za pobyt, więc mieliśmy okazję się wymoczyć, po czym udaliśmy się na Szeskie Wzgórza. Przedzieraliśmy się momentami przez prawdziwe leśne pustkowia.

Jednak wszystko to zrekompensował nam wjazd kolejką linowo-krzesełkową długości 763 m na Piękną Górę (Górę Gołdapską – 272 m n.p.m.), 3 km od Gołdapi i możliwość podziwiania stamtąd okolicy. U podnóża wzniesienia znajdował się ośrodek rekreacyjno-wypoczynkowy, z możliwością sztucznego naśnieżania i ubijania wraz z oświetleniem oraz tor saneczkowy.

W Gołdapi zaszaleliśmy jeszcze w pizzerii i pojechaliśmy dalej na wschód. Noclegu użyczyli gospodarze mieszkający kilka kilometrów za miastem.

Czwartego dnia przyszła pora by w końcu dotrzeć na te mosty kolejowe, które zdawały się nie chcieć nas do siebie dopuścić, więc wyruszyliśmy tradycyjnie z samego rana.

Deszcz znów postraszył ale tylko pokropiło i już przed 1100 ukazały nam się dwa monumentalne wiadukty, nieśmiale wyłaniające się z Puszczy Rominckiej.

Okazało się, że ze skoków na bungee nici, bo owego czasu konserwator zabytków zabronił takich atrakcji, a cały obiekt był ogrodzony i w celu wstępu należało wykupić symboliczny bilet. U stóp mostów można było zaopatrzyć się w przeróżne pamiątki – od znaczków, po obrazki, obrazy, szkice i malowane butelki.

Mosty w Stańczykach, na nieczynnej linii kolejowej Gołdap – Żytkiejmy (31 km) są najwyższymi na linii i jednymi z najwyższych w Polsce. Długość - 200 m i wysokość 36 m. Konstrukcja żelbetowa, pięcioprzęsłowa o równych 15 m łukach. Most północny zbudowany był w latach 1912-1914, a południowy 1923-1926. Architektura charakteryzuje się doskonałymi proporcjami a filary ozdobione są elementami wzorowanymi na rzymskich akweduktach w Pont du Gard. Stąd nazwa – „Akwedukty Puszczy Rominckiej”. Jak wyczytaliśmy tu i tam Niemcy mogli swobodnie poprowadzić linię niedaleko i ominąć wąwóz (na dnie którego płynie ledwo zauważalny strumyk), ale zapewne przeważyła chęć pokazania potęgi i wzniesienia czegoś wielkiego. Z resztą sami poczytajcie, np. tutaj.

Jeśli doczytacie do końca to dowiecie się o innych wiaduktach. Też je obadaliśmy:

Po zaspokojeniu naszej natury odkrywców udaliśmy się do Suwałk na pociąg do domu.

Niestety nie było tak, jakbyśmy oczekiwali – na dworcu wylądowaliśmy około 2030 jednak okazało, się że musimy czekać na pociąg do szóstej rano. I w dodatku nie od razu w kierunku Olsztyna, ale najpierw do Białegostoku. No cóż, pozostała nam cała noc na zwiedzanie Suwałk i to też uczyniliśmy. Swoją drogą, bardzo ładne miasto. W dodatku monitorowane i przez całą noc patrolowane przez milicję.

Do Mikołajek Pomorskich dotarliśmy w sam raz na kolację.